Żart umieszczony w świecie wiedźmina, opisujący "alternatywną" wersję wydarzeń z sagi. Andrzej Sapkowski wielokrotnie podkreśla, że opowiadanie to nie ma żadnego związku z sagą o wiedźminie (poza, oczywiście, światem i bohaterami.




Słońce przecisnęło swe ogniste macki przez szpary w okiennicach, przeszyło komnatę skośnymi, pulsującymi od wirującego kurzu smugami światła, rozlało jasne plamy na posadzce i pokrywających ją skórach niedźwiedzich, oślepiającym refleksem rozbłysło na klamrze paska Yennefer. Pasek Yennefer leżał na wysokim trzewiczku. Wysoki trzewiczek leżał na białej koszuli z koronkami, a biała koszula leżała na czarnej spódnicy. Jedna czarna pończocha wisiała na poręczy krzesła, wyżłobionej w kształt głowy chimery. Drugiej pończochy i drugiego trzewiczka nigdzie nie było widać. Geralt westchnął. Yennefer lubiła rozbierać się szybko i z rozmachem. Musiał zacząć się do tego przyzwyczajać. Nie miał innego wyjścia.
Wstał, otworzył okiennice, wyjrzał. Z jeziora, gładkiego jak tafla zwierciadła, wstawał opar, liście nadbrzeżnych brzóz i olch połyskiwały od rosy, odległe łąki kryła niska, gęsta mgła, wisząca niby pajęczyna tuż ponad wierzchołkami traw.
Yennefer poruszyła się pod pierzyną, zamruczała niewyraźnie. Geralt westchnął.
- Piękny dzień, Yen.
- Eee? Co?
- Piękny dzień. Wyjątkowo piękny dzień.
Zaskoczyła go. Zamiast zakląć i nakryć głowę poduszką, czarodziejka usiadła, przeczesała włosy palcami i zaczęła szukać wśród pościeli nocnej koszuli. Geralt wiedział, że nocna koszula leży za wezgłowiem łóżka, tam, gdzie Yennefer cisnęła ją wczoraj w nocy. Ale nie odezwał się. Yennefer nie znosiła takich uwag.
Czarodziejka zaklęła z cicha, kopnęła pierzynę, uniosła dłoń i strzeliła palcami. Nocna koszula wyfrunęła zza wezgłowia, powiewając falbankami niby pokutujący duch, spłynęła wprost do oczekującej dłoni. Geralt westchnął.
Yennefer wstała, podeszła do niego, objęła i ugryzła w ramię. Geralt westchnął. Lista rzeczy, do których musiał się przyzwyczaić, wydawała się nie mieć końca.
- Chciałeś coś powiedzieć? - spytała czarodziejka, mrużąc oczy.
- Nie.
- Dobrze. Wiesz co? Dzień rzeczywiście jest piękny. Dobra robota.
- Robota? Co masz na myśli?
Zanim Yennefer zdążyła odpowiedzieć, usłyszeli z dołu wysoki, przeciągły krzyk i gwizd. Brzegiem jeziora, rozpryskując wodę, galopowała Ciri na karej klaczy. Klacz była rasowa i wyjątkowo piękna. Geralt wiedział, że należała niegdyś do pewnego półelfa, który ocenił szarowłosą wiedźminkę na podstawie pozorów i okropnie się pomylił. Ciri nadała zdobycznej klaczy imię Kelpie, co w języku wyspiarzy ze Skellige oznaczało groźnego i złośliwego ducha morza, niekiedy przybierającego postać konia. Imię pasowało do klaczy idealnie. Nie tak dawno temu pewien hobbit, który zapragnął Kelpie ukraść, przekonał się o tym bardzo boleśnie. Hobbit nazywał się Sandy Frogmorton, ale od tamtego wypadku wszyscy mówili na niego "Kalafior".
- Skręci kiedyś kark - mruknęła Yennefer, patrząc na Ciri, galopującą wśród bryzgów wody, schyloną, uniesioną w strzemionach. - Skręci kiedyś kark ta wariatka, twoja córka.
Geralt odwrócił głowę, nie mówiąc ani słowa, spojrzał wprost we fiołkowe oczy czarodziejki.
- No, dobrze - uśmiechnęła się Yennefer, nie spuszczając wzroku. - Przepraszam. Nasza córka.
Objęła go ponownie, przytulając się mocno, powtórnie pocałowała i znowu ugryzła. Geralt dotknął ustami jej włosów i ostrożnie zsunął koszulę z ramion czarodziejki.
A potem znaleźli się ponownie w łóżku, w rozburzonej pościeli, jeszcze ciepłej i pachnącej snem. I zaczęli się nawzajem poszukiwać, i poszukiwali się długo i bardzo cierpliwie, a pewność, że przecież się odnajdą, napełniała ich radością i szczęściem, i radość i szczęście były we wszystkim, co robili. I chociaż tak bardzo się różnili, rozumieli, jak zawsze, że nie są to różnice z tych, które dzielą, ale z tych, które łączą i wiążą, wiążą twardo i mocno, jak wysieczony siekierą zacios krokwi i kalenicy, zacios, z którego rodzi się dom. I było tak, jak za pierwszym razem, gdy jego zachwyciła jej olśniewająca nagość i gwałtowne pożądanie, a ją zachwyciła jego delikatność i czułość. I tak, jak za pierwszym razem, ona chciała mu o tym powiedzieć, ale on przerwał jej pocałunkiem i pieszczotami, i odebrał jej słowom wszelki sens. A później, gdy on chciał jej o tym powiedzieć, nie mógł wydobyć głosu, a później szczęście i rozkosz spadły na nich z siłą walącej się skały i było coś, co było bezgłośnym krzykiem, i świat przestał istnieć, coś się skończyło i coś się zaczęło, i coś trwało, i była cisza, cisza i spokój.
I zachwycenie.
Świat powolutku wracał do siebie i znowu była pościel pachnąca snem, i zalana słońcem komnata i dzień. Dzień...
- Yen?
- Mhm?
- Gdy mówiłaś, że dzień jest piękny, dodałaś: "Dobra robota". Czy to miało oznaczać...
- Miało - potwierdziła i przeciągnęła się, wyprężając ramiona i łapiąc za rogi poduszki, a jej piersi nabrały wówczas kształtu, który odezwał się wiedźminowi dreszczem w dole pleców. - Widzisz, Geralt, myśmy tę pogodę zrobili. Wczoraj wieczorem. Ja, Nenneke, Triss i Dorregaray. Nie mogłam przecież ryzykować, ten dzień musiał być piękny...
Urwała, trąciła go kolanem w biodro.
- Bo to przecież najważniejszy dzień w twoim życiu, głupku.

Stojący na śródjeziornym cyplu zamek Rozrog prosił się o generalny remont, z zewnątrz i wewnątrz, i to nie od wczoraj. Mówiąc oględnie, Rozrog był ruiną, bezkształtnym zlepkiem kamieni, porośniętych gęsto bluszczem, powojem i tradescantią, ruiną stojącą wśród jezior, błot i bagien rojących się od żab, zaskrońców i żółwi. Był ruiną już wówczas, gdy podarowano go królowi Herwigowi. Zamek Rozrog i otaczające go tereny były bowiem czymś w rodzaju dożywotniego nadania, pożegnalnego prezentu dla Herwiga, który dwanaście lat temu abdykował na rzecz swojego siostrzeńca Brennana, od niedawna zwanego Dobrym.
Geralt poznał eks-króla przez Jaskra, bo trubadur bywał w Rozrogu często, jako że Herwig był przemiłym i radym gościom gospodarzem. O Herwigu i jego zamczysku przypomniał właśnie Jaskier, wtedy, gdy wszystkie miejscowości z opracowanej przez wiedźmina listy zostały odrzucone przez Yennefer jako nie nadające się. O dziwo, na Rozrog czarodziejka zgodziła się natychmiast i bez kręcenia nosem.
I tym sposobem ślub Geralta i Yennefer miał odbyć się na zamku Rozrog.

Początkowo ślub miał być cichy i nieformalny, ale z biegiem czasu okazało się to - z różnych względów - niemożliwe. Potrzebny był więc ktoś o talentach organizacyjnych. Yennefer, rzecz jasna, odmówiła, nie wypadało jej organizować własnego ślubu. Geralt i Ciri, nie wspominając o Jaskrze, żadnych talentów w tym kierunku nie mieli. Sprawę powierzono więc Nenneke, kapłance bogini Melitele z Ellander. Nenneke przybyła natychmiast, a wraz z nią dwie młodsze kapłanki, Iola i Eurneid.
I zaczęły się kłopoty.

- Nie, Geralt - Nenneke nadęła się i tupnęła nogą. - Nie biorę żadnej odpowiedzialności ani za ceremonię, ani za ucztę. Ta rudera, którą jakiś idiota nazwał zamkiem, nie nadaje się do niczego. Kuchnia jest zrujnowana, sala balowa nadaje się wyłącznie na stajnię, a kaplica... To w ogóle nie jest kaplica. Czy możesz mi powiedzieć, jakiego boga czci ten kulawiec Herwig?
- O ile wiem, nie czci żadnego. Twierdzi, że religia to mandragora dla mas.
- Byłam pewna - rzekła kapłanka, nie kryjąc pogardy. - W kaplicy nie ma ani jednego posągu, niczego tam nie ma, jeśli nie liczyć mysich bobków. I do tego to cholerne odludzie! Geralt, dlaczego nie chcecie wziąć ślubu w Vengerbergu, w cywilizowanej okolicy?
- Przecież wiesz, że Yennefer jest kwarteronką, a w twoich cywilizowanych okolicach nie tolerują mieszanych małżeństw.
- Na Wielką Melitele! Cóż znaczy jedna czwarta elfiej krwi? Przecież prawie każdy ma jakąś tam domieszkę krwi Starszego Ludu! To nic innego, jak idiotyczny przesąd!
- Nie ja go wymyśliłem.

Listę gości - niezbyt długą - narzeczeni ułożyli wspólnie, a zapraszaniem miał zająć się Jaskier. Wkrótce wyszło na jaw, że trubadur listę zgubił, i to zanim jeszcze zdążył ją przeczytać. Zawstydzony, nie przyznał się i poszedł na łatwiznę - zaprosił kogo tylko się dało. Oczywista, Jaskier znał Geralta i Yennefer na tyle dobrze, by nikogo istotnego nie pominąć, nie byłby jednak sobą, gdyby nie wzbogacił spisu gości o przerażającą liczbę osób całkiem przypadkowych.
Zjawił się zatem stary Vesemir z Kaer Morhen, wychowawca Geralta, a wraz z nim wiedźmin Eskel, z którym Geralt przyjaźnił się od lat dziecinnych.
Przybył druid Myszowór w towarzystwie wyższej od niego o głowę i młodszej o jakieś sto lat ogorzałej blondynki o imieniu Freya. Wraz z nimi zjawił się jarl Crach an Craite ze Skellige w towarzystwie synów Ragnara i Lokiego. Ragnarowi, gdy jechał konno, nogi sięgały prawie do ziemi, a Loki przypominał filigranowego elfa. Nie było w tym nic dziwnego, byli braćmi przyrodnimi, synami różnych nałożnic jarla.
Zameldował się wójt Caldemeyn z Blaviken z córką Anniką, dość atrakcyjną, choć potwornie nieśmiałą panną.
Przybył krasnolud Yarpen Zigrin, co ciekawe, sam, bez towarzyszących mu zwykle brodatych bandytów nazywanych "chłopcami". Do Yarpena dołączył w drodze elf Chireadan, osobnik o nie do końca jasnej, ale niewątpliwie wysokiej pozycji wśród Starszego Ludu, eskortowany przez kilku nieznanych nikomu małomównych pobratymców.
Przybyła też rozwrzeszczana gromada niziołków, spośród których Geralt znał jedynie Dainty Biberveldta, farmera z Rdestowej Łąki i - ze słyszenia - jego gderliwą żonę Gardenię. Był w gromadzie niziołków jeden niziołek, który niziołkiem nie był - słynny przedsiębiorca i kupiec Tellico Lunngrevink Letorte z Novigradu, zmiennokształtny doppler, występujący pod postacią niziołka i przybranym imieniem Dudu.
Zjawił się baron Freixenet z Brokilonu z żoną, urodziwą driadą Braenn, i pięcioma córkami, zwanymi Morenn, Cirilla, Mona, Eithne i Kashka. Morenn wyglądała na piętnaście lat, a Kashka na pięć. Wszystkie były rude jak ogień, choć Freixenet miał włosy czarne, a Braenn miodowozłote. Braenn była w zaawansowanej ciąży. Freixenet poważnie twierdził, że tym razem musi być syn, na co wataha jego rudych driad patrzyła po sobie i chichotała, a Braenn, uśmiechając się lekko, dodawała, że "syn" będzie nosił imię Melissa.
Przybył Jednoręki Jarre, młody kapłan i kronikarz z Ellander, wychowanek Nenneke. Jarre przybył głównie z powodu Ciri, w której się podkochiwał. Ciri, ku rozpaczy Nenneke, zdawała się całkowicie lekceważyć kalekiego młodzieńca i jego niezręczne zaloty.
Listę gości nieoczekiwanych otwierał książę Agloval z Bremervoord, którego przybycie graniczyło z cudem, bo książę i Geralt szczerze się nie cierpieli. Jeszcze dziwniejszy był fakt, że Agloval zjawił się w towarzystwie małżonki, syreny Sh'eenaz. Sh'eenaz zrezygnowała niegdyś dla księcia z rybiego ogona na rzecz dwóch niebywale pięknych nóg, ale znana była z tego, że nigdy nie oddalała się od morskiego wybrzeża, bo ląd budził w niej strach.
Mało kto oczekiwał przybycia innych koronowanych głów, bo też i nikt ich nie zapraszał. Mimo tego monarchowie przysłali listy, podarki, posłów - lub wszystko na raz. Musieli przy tym się zmówić, bo posłowie podróżowali w grupie, która po drodze zdążyła się zaprzyjaźnić. Rycerz Yves reprezentował króla Ethaina, komes Sulivoy króla Venzlava, sir Matholm króla Sigismunda, a sir Devereux królową Addę, byłą strzygę. Podróż musiała być wesoła, bo Yves miał rozciętą wargę, Sulivoy rękę na temblaku, Matholm kusztykał, a Devereux miał takiego kaca, że ledwie trzymał się w siodle.
Nikt nie zapraszał złotego smoka Villentretenmertha, bo nikt nie wiedział, jak go zaprosić i gdzie go szukać. Ku ogólnemu zdziwieniu smok zjawił się, oczywiście incognito, pod postacią rycerza Borcha herbu Trzy Kawki. W miejscu, gdzie był Jaskier, o żadnym incognito mowy, rzecz jasna, być nie mogło, niemniej jednak mało kto wierzył, gdy poeta wskazywał kędzierzawego rycerza i twierdził, że to smok.
Nikt też nie zapraszał i nikt nie oczekiwał malowniczej hałastry, określającej siebie mianem "przyjaciół i znajomych" Jaskra. Byli to głównie poeci, muzycy i trubadurzy, a do tego akrobata, zawodowy gracz w kości, treserka krokodyli i cztery kolorowe panienki, z których trzy wyglądały na nierządnice, a czwarta, która na nierządnicę nie wyglądała, ponad wszelką wątpliwość była nią. Grupę uzupełniało dwóch proroków, z czego jeden fałszywy, jeden rzeźbiarz w marmurze, jedno jasnowłose i wiecznie pijane medium płci żeńskiej i jeden ospowaty gnom, który twierdził, że nazywa się Schuttenbach.
Magicznym statkiem amfibią, przypominającym skrzyżowanie łabędzia z wielką poduszką, przybyli czarodzieje. Było ich czterokrotnie mniej, niż zaproszono, i trzykrotnie więcej, niż oczekiwano, bo konfratrzy Yennefer, jak wieść niosła, potępiali jej związek z mężczyzną "z zewnątrz", a do tego wiedźminem. Część w ogóle zignorowała zaproszenia, część wymówiła się brakiem czasu i koniecznością bytności na dorocznym, ogólnoświatowym konwencie czarodziejów. Tak więc na pokładzie - jak go określił Jaskier - "poduszkowca" byli tylko Dorregaray z Vole i Radcliffe z Oxenfurtu.
I była Triss Merigold o włosach jak październikowy kasztan.

- To ty zaprosiłeś Triss Merigold?
- Nie - pokręcił głową wiedźmin, wielce rad z faktu, że mutacja naczyń krwionośnych uniemożliwia mu rumienienie się. - Nie ja. Podejrzewam Jaskra, chociaż oni wszyscy twierdzą, że o ślubie dowiedzieli się z magicznych kryształów.
- Nie życzę sobie Triss na moim ślubie!
- Dlaczego? Przecież to twoja przyjaciółka.
- Nie rób ze mnie idiotki, wiedźminie! Wszyscy wiedzą, że z nią spałeś!
- Nieprawda!
Fiołkowe oczy Yennefer zwęziły się niebezpiecznie.
- Prawda!
- Nieprawda!
- Prawda!
- No dobrze - odwrócił się ze złością. - Prawda. I co z tego?
Czarodziejka milczała przez chwilę, bawiąc się gwiazdą z obsydianu, przypiętą do czarnej aksamitki.
- Nic - powiedziała wreszcie. - Ale chciałam, żebyś się przyznał. Nigdy nie próbuj kłamać przede mną, Geralt. Nigdy.

Mur pachniał mokrym kamieniem i kwaśnym zielskiem, słońce prześwietlało brunatną wodę w fosie, wydobywało ciepłą zieleń z porastającej dno moczarki i jaskrawą żółć z grążeli pływających po powierzchni.
Zamek powoli budził się do życia. W zachodnim skrzydle ktoś strzelił okiennicą i roześmiał się. Ktoś inny słabym głosem dopraszał się soku z kiszonej kapusty. Jeden z goszczących w Rozrogu kolegów Jaskra, niewidoczny, śpiewał przy goleniu:
Za stodołą, gdzieś na płocie, Kogut gromko pieje. Zaraz przyjdę, miła, do cię Tylko się odleję.
Skrzypnęły drzwi, na podwórzec wyszedł Jaskier, przeciągając się i trąc twarz.
- Jak się masz, żonkosiu - rzekł zmęczonym głosem. - Jeżeli masz zamiar zwiać, to teraz jest ostatnia okazja.
- Ranny z ciebie ptaszek, Jaskier.
- W ogóle się nie kładłem - zamamrotał poeta, siadając obok wiedźmina na kamiennej ławeczce i opierając się plecami o porośnięty tradescantią mur. - Bogowie, to była ciężka noc. Ale cóż, nie codziennie żenią się przyjaciele, trzeba było to jakoś uczcić.
- Uczta weselna jest dzisiaj - przypomniał Geralt. - Wytrzymasz?
- Nie obrażaj mnie.
Słońce grzało mocno, ptaki hałasowały wśród krzewów. Od strony jeziora słychać było pluski i piski. Morenn, Cirilla, Mona, Eithne i Kashka, rude driady, córki Freixeneta, kąpały się, jak zwykle nago, w towarzystwie Triss Merigold i Freyi, przyjaciółki Myszowora. Na górze, na zrujnowanych blankach zamku posłowie królewscy, rycerze Yves, Sulivoy, Matholm i Devereux wyrywali sobie lunetę.
- Dobrzeście się chociaż bawili, Jaskier?
- Nie pytaj.
- Jakiś większy skandal?
- Kilka.
Pierwszy skandal, zrelacjonował poeta, miał podłoże rasowe. Tellico Lunngrevink Letorte oznajmił oto nagle wśród zabawy, że ma dość występowania jako niziołek. Wskazawszy palcem obecne na sali driady, elfy, hobbitów, syrenę, krasnoluda i gnoma, który twierdził, że nazywa się Schuttenbach, doppler uznał za dyskryminację fakt, iż wszyscy mogą być sobą, a wyłącznie on, Tellico, musi stroić się w cudze piórka. Po czym przybrał - na chwilę - naturalną postać. Na ten widok Gardenia Biberveldt zemdlała, książę Agloval niebezpiecznie zadławił się sandaczem, a Annika, córka wójta Caldemeyna, dostała ataku histerii. Sytuację zażegnał smok Villentretenmerth, wciąż pod postacią rycerza Borcha Trzy Kawki, wyjaśniając dopplerowi spokojnie, że zmiennokształtność jest przywilejem, który zobowiązuje, a zobowiązuje między innymi do przybierania postaci ogólnie uważanych za przyzwoite i akceptowane w towarzystwie, i że to nic innego jak zwykła grzeczność w stosunku do gospodarza. Doppler zarzucił Villentretenmerthowi rasizm, szowinizm i brak elementarnego pojęcia o przedmiocie dyskusji. Urażony Villentretenmerth przybrał więc na chwilę postać smoka, niszcząc trochę mebli i doprowadzając do ogólnej paniki. Gdy się uspokoiło, rozgorzał ostry spór, w którym ludzie i nieludzie nawzajem wytykali sobie przykłady braku tolerancji i rasowe uprzedzenia. Dość nieoczekiwanym akcentem w dyskusji był głos piegowatej Merle, dziwki, która nie wyglądała na dziwkę. Merle oznajmiła, że cała ta sprzeczka jest głupia i bezprzedmiotowa, i nie dotyczy prawdziwych zawodowców, którzy nie wiedzą, co to uprzedzenia, co ona jest gotowa natychmiast udowodnić za stosowną opłatą, choćby i ze smokiem Villentretenmerthem w naturalnej postaci. W ciszy, jaka zapadła, usłyszano medium płci żeńskiej, deklarujące, że może zrobić to samo za darmo. Villentretenmerth szybko zmienił temat i zaczęto dyskutować na tematy bezpieczniejsze, jak ekonomia, polityka, łowy, rybołówstwo i hazard.
Reszta skandali miała wymiar raczej towarzyski. Myszowór, Radcliffe i Dorregaray założyli się o to, który z nich siłą woli zmusi do lewitacji więcej przedmiotów na raz. Wygrał Dorregaray, utrzymując w powietrzu dwa krzesła, paterę z owocami, wazę zupy, globus, kota, dwa psy i Kashkę, najmłodszą córkę Freixeneta i Braenn.
Potem Cirilla i Mona, dwie średnie córki Freixeneta, pobiły się i trzeba je było wyprowadzić. Krótko potem pobili się Ragnar i rycerz Matholm, a powodem bitki była Morenn, najstarsza córka Freixeneta. Zdenerwowany Freixenet nakazał Braenn pozamykać w komnatach wszystkie swoje rude latorośle, a sam dołączył do zawodów w piciu, które zorganizowała Freya, przyjaciółka Myszowora. Rychło okazało się, że Freya ma niewyobrażalną, graniczącą z totalnym immunitetem odporność na alkohol. Większość poetów i bardów, koleżków Jaskra, wnet wylądowała pod stołem. Freixenet, Crach an Craite i wójt Caldemeyn walczyli dzielnie, ale musieli ulec. Twardo trzymał się czarodziej Radcliffe, do czasu, gdy udowodniono, że oszukiwał - miał przy sobie róg jednorożca. Gdy mu go odebrano, nie miał z Freyą żadnych szans. Wkrótce zajmowany przez wyspiarkę koniec stołu opustoszał zupełnie - przez jakiś czas pił z nią jeszcze nieznany nikomu, blady mężczyzna w staromodnym kaftanie. Po jakimś czasie mężczyzna ów wstał, zatoczył się, ukłonił grzecznie i przeszedł przez mur jak przez mgłę. Lustracja zdobiących sale starożytnych portretów pozwoliła na stwierdzenie, że był to Willem zwany Diabłem, dziedzic Rozroga, zasztyletowany w czasie biesiady kilkaset lat temu.
Starodawne zamczysko kryło liczne tajemnice i cieszyło się w przeszłości dość ponurą sławą, nie obyło się więc bez dalszych wydarzeń o charakterze nadprzyrodzonym. Około północy przez otwarte okno wleciał wampir, ale krasnolud Yarpen Zigrin przepędził krwiopijcę, zionąc na niego czosnkiem. Przez cały czas coś wyło, jęczało i dzwoniło łańcuchami, ale nikt nie zwracał uwagi, wszyscy myśleli, że to Jaskier i jego nieliczni trzeźwi koledzy. Były to jednakowoż duchy, bo na schodach stwierdzono mnóstwo ektoplazmy - kilka osób pośliznęło się i dotkliwie potłukło.
Granice przyzwoitości przekroczył rozczochrany i ognistooki upiór, który z zasadzki uszczypnął w tyłek syrenę Sh'eenaz. Z trudem zażegnano awanturę, bo Sh'eenaz myślała, że winowajcą jest Jaskier. Upiór, korzystając z zamieszania, krążył po sali i szczypał, ale Nenneke wypatrzyła go i przepędziła za pomocą egzorcyzmów.
Kilku osobom objawiła się Biała Dama, którą, jeśli wierzyć legendzie, zamurowano niegdyś żywcem w lochach Rozroga. Byli jednak sceptycy, twierdzący, że to nie Biała Dama, a medium płci żeńskiej, krążące po krużgankach w poszukiwaniu czegoś do picia.
Potem rozpoczęło się ogólne znikanie. Pierwsi zniknęli rycerz Yves i treserka krokodyli. Wkrótce potem ślad zaginął po Ragnarze i Eurneid, kapłance Melitele. Potem zniknęła Gardenia Biberveldt, ale okazało się, że poszła spać. Nagle okazało się, że brakuje Jednorękiego Jarre i Ioli, drugiej kapłanki Melitele. Ciri, choć twierdziła, że Jarre jest jej obojętny, wykazała pewne zaniepokojenie, ale wyjaśniło się, że Jarre wyszedł za potrzebą i wpadł do płytkiej fosy, gdzie usnął, a Iolę znaleziono pod schodami. Z elfem Chireadanem.
Widziano też Triss Merigold i wiedźmina Eskela z Kaer Morhen, znikających w altanie parkowej, zaś nad ranem ktoś doniósł, że z altany tej wychodził doppler Tellico. Gubiono się w domysłach, czyją postać przyjął doppler - Triss czy Eskela. Ktoś nawet zaryzykował pogląd, że na zamku może być dwóch dopplerów. Chciano spytać o zdanie smoka Villentretenmertha jako specjalistę od zmiennokształtności, ale okazało się, że smok zniknął, a wraz z nim dziwka Merle.
Zginęła także druga dziwka i jeden z proroków. Prorok, który nie zginął, twierdził, że jest prawdziwym, ale nie umiał tego udowodnić.
Zginął także podający się za Schuttenbacha gnom i nie odnaleziono go do tej pory.
- Żałuj - dokończył bard, ziewając szeroko. - Żałuj, że cię przy tym nie było, Geralt. Tęgi był bal.
- Żałuję - mruknął wiedźmin. - Ale wiesz... Nie mogłem, bo Yennefer... Sam rozumiesz...
- Pewnie, że rozumiem - rzekł Jaskier. - Dlatego się nie żenię.

Z kuchni zamkowej dobiegały brzęki saganów, wesołe śmiechy i przyśpiewki. Wyżywienie całej bandy gości stanowiło niejaki problem, bo król Herwig praktycznie służby nie posiadał. Obecność czarodziejów także nie rozwiązywała sprawy, bo w drodze powszechnego consensusu postanowiono jeść naturalnie i zrezygnować z kulinarnych czarów. Skończyło się więc tym, że Nenneke zagoniła do pracy, kogo tylko mogła. Z początku nie było to łatwe - ci, których kapłanka dopadała, o pracach kuchennych pojęcia nie mieli, a ci, którzy mieli, uciekli. Nenneke znalazła jednak niespodziewaną pomoc w osobach Gardenii Biberveldt i hobbitek z jej świty. Znakomitymi i sympatycznymi we współpracy kucharkami okazały się też, o dziwo, wszystkie cztery nierządnice z grupy Jaskra.
Z zaopatrzeniem kłopot był mniejszy. Freixenet i książę Agloval zorganizowali polowanie i dostarczyli nieco grubszej dziczyzny. Braenn i jej córkom wystarczyło dwóch godzin na zapełnienie kuchni dzikim ptactwem, bo nawet najmłodsza z driad, Kashka, umiała nad podziw zręcznie obchodzić się z łukiem. Król Herwig, który uwielbiał rybołówstwo, wypływał bladym świtem na jezioro i przywoził szczupaki, sandacze i ogromne okonie. Towarzyszył mu zwykle Loki, młodszy syn Cracha an Craite. Loki znał się na rybactwie i łodziach, a ponadto bywał o świcie osiągalny, albowiem podobnie jak Herwig nie pił.
Dainty Biberveldt i jego krewni, wspomagani przez dopplera Tellico, zajmowali się dekoracją sal i komnat. Do zmywania i sprzątania zagoniono zaś obu proroków, treserkę krokodyli, rzeźbiarza w marmurze i wiecznie pijane medium płci żeńskiej.
Opiekę nad piwniczką i trunkami początkowo powierzono Jaskrowi i jego kolegom poetom, ale okazało się to strasznym błędem. Bardów przepędzono więc, a klucze oddano Freyi, przyjaciółce Myszowora. Jaskier i poeci całymi dniami przesiadywali pod drzwiami do loszku i starali się wzruszyć Freyę miłosnymi balladami, na które jednak wyspiarka miała równie dużą odporność jak na alkohol.
Geralt uniósł głowę, wyrwany z drzemki stukiem kopyt na kamieniach podwórca. Zza przytulonych do muru krzewów wyłoniła się lśniąca od wody Kelpie z Ciri w siodle. Ciri nosiła swój czarny kostium, a na plecach miała miecz, słynny Gveir, zdobyty w pustynnych katakumbach Korath.
Przez chwile patrzyli na siebie w milczeniu, po czym dziewczyna trąciła klacz piętą, podjechała bliżej. Kelpie schyliła łeb, chcąc dosięgnąć wiedźmina zębami, ale Ciri powstrzymała ją ostrym szarpnięciem wodzy.
- Więc to dziś - odezwała się wiedźminka, nie zsiadając. - Dziś, Geralt.
- Dziś - potwierdził, opierając się o mur.
- Cieszę się - powiedziała niepewnie. - Myślę... Nie, jestem pewna, że będziecie szczęśliwi, i cieszę się...
- Zsiądź, Ciri. Porozmawiajmy.
Dziewczyna potrząsnęła głową, odrzucając włosy do tyłu, za ucho. Geralt widział przez chwilę rozległą, brzydką bliznę na jej policzku - pamiątkę tamtych strasznych dni. Ciri pozwoliła, by włosy odrosły jej do ramion i zaczesywała je tak, by ukrywać szramę, ale zapominała często.
- Wyjeżdżam, Geralt - powiedziała. - Zaraz po uroczystości.
- Zsiądź, Ciri.
Wiedźminka zeskoczyła z siodła, usiadła obok. Geralt objął ją. Ciri przytuliła mu głowę do ramienia.
- Wyjeżdżam - powtórzyła. Milczał. Słowa cisnęły mu się na usta, ale nie było wśród tych słów żadnego, które mógłby uznać za właściwe. Za potrzebne. Milczał.
- Wiem, co myślisz - powiedziała wolno. - Myślisz, że uciekam. Masz rację.
Milczał. Wiedział.
- Nareszcie, po tylu latach, macie siebie. Yen i ty. Należy wam się szczęście, spokój. Dom. Ale mnie to przeraża, Geralt. Dlatego... uciekam.
Milczał. Myślał o własnych ucieczkach.
- Wyruszam zaraz po uroczystości - powtórzyła Ciri. - Chcę znowu widzieć gwiazdy nad traktem, chcę gwizdać wśród nocy balladę Jaskra. I pragnę walki, tańca z mieczem, pragnę ryzyka, pragnę rozkoszy, jaką daje zwycięstwo. I pragnę samotności. Rozumiesz mnie?
- Oczywiście, że cię rozumiem, Ciri. Jesteś moją córką, jesteś wiedźminką. Zrobisz to, co musisz zrobić. Ale jedno muszę ci powiedzieć. Jedno. Nie uciekniesz, chociaż będziesz uciekać.
- Wiem - przytuliła się mocniej. - Ciągle jeszcze mam nadzieję, że kiedyś... Jeśli poczekam, jeśli będę cierpliwa, to i dla mnie nastanie kiedyś taki piękny dzień... Taki piękny dzień... Chociaż...
- Co, Ciri?
- Nigdy nie byłam ładna. A z tą blizną...
- Ciri - przerwał jej. - Jesteś najpiękniejszą dziewczyną świata. Zaraz po Yen, ma się rozumieć.
- Och, Geralt...
- Jeśli mi nie wierzysz, spytaj Jaskra.
- Och, Geralt.
- Dokąd...
- Na Południe - przerwała natychmiast, odwracając twarz. - Kraj jeszcze dymi tam po wojnie, trwa odbudowa, ludzie walczą o przetrwanie. Potrzebują ochrony i obrony. Przydam się. I jeszcze jest pustynia Korath... Jest jeszcze Nilfgaard. Mam tam moje rachunki. Mamy tam rachunki do wyrównania, Gveir i ja...
Zamilkła, twarz jej stwardniała, zielone oczy zwęziły się, usta wykrzywił zły grymas. Pamiętam, pomyślał Geralt, pamiętam. Tak, to było wtedy, na śliskich od krwi schodach zamczyska Rhys-Rhun, gdy walczyli ramię w ramię, on i ona, Wilk i Kotka, dwie maszyny do zadawania śmierci, nieludzko szybkie i nieludzko okrutne, bo doprowadzone do ostateczności, rozwścieczone, przyparte do muru. Tak, wtedy Nilfgaardczycy cofnęli się, zdjęci grozą, przed blaskiem i świstem ich kling, a oni poszli wolno w dół, w dół schodami zamczyska Rhys-Rhun, mokrymi od krwi. Poszli oparci o siebie, złączeni, a przed nimi szła śmierć, śmierć w dwóch jasnych ostrzach mieczy. Zimny, spokojny Wilk i szalona Kotka. Błysk klingi, krzyk, krew, śmierć... Tak, to było wtedy... Wtedy...
Ciri ponownie odrzuciła włosy do tyłu, a wśród popielatych kosmyków zalśnił śnieżną bielą szeroki pas u skroni.
Wtedy zbielały jej włosy.
- Mam tam moje rachunki - syknęła. - Za Mistle. Za moją Mistle. Pomściłam ją, ale za Mistle nie wystarczy jedna śmierć.
Bonhart, pomyślał. Zabiła go, nienawidząc. Och, Ciri, Ciri. Stoisz nad przepaścią, córeczko. Za twoją Mistle nie wystarczy tysiąc śmierci. Strzeż się nienawiści, Ciri, ona żre jak rak.
- Uważaj na siebie - szepnął.
- Wolę uważać na innych - uśmiechnęła się złowrogo. - To się bardziej sprawdza, na dłuższą metę.
Nie zobaczę jej już nigdy, pomyślał. Jeżeli odjedzie, nie zobaczę jej już nigdy.
- Zobaczysz - powiedziała i uśmiechnęła się, a był to uśmiech czarodziejki, nie wiedźminki. - Zobaczysz, Geralt.
Zerwała się nagle, wysoka i chuda jak chłopak, ale zwinna jak tancerka. Jednym skokiem znalazła się w siodle.
- Yaaa, Kelpie!!!
Spod kopyt klaczy trysnęły iskry, krzesane podkowami.
Zza muru wysunął się Jaskier, z lutnią przerzuconą przez ramię, dzierżąc w dłoniach dwa wielkie kufle piwa.
- Masz, napij się - powiedział, siadając obok. - Dobrze ci zrobi.
- Bo ja wiem? Yennefer zapowiedziała mi, że jeśli będzie ode mnie zalatywać...
- Pogryziesz nać pietruszki. Pij, pantoflarzu.
Przez dłuższą chwilę siedzieli w milczeniu, wolno popijając z kufli. Jaskier westchnął wreszcie.
- Ciri odjeżdża, prawda?
- Tak.
- Wiedziałem. Słuchaj, Geralt...
- Nic nie mów, Jaskier.
- Dobrze.
Milczeli znowu. Z kuchni dolatywał miły zapach pieczonej dziczyzny, ostro doprawionej jałowcem.
- Coś się kończy - powiedział Geralt z wysiłkiem. - Coś się kończy, Jaskier.
- Nie - zaprzeczył poważnie poeta. - Coś się zaczyna.

Popołudnie upłynęło pod znakiem ogólnego płaczu. Zaczęło się od eliksiru piękności. Eliksir, a dokładniej maść, zwana feenglancem, a w Starszej Mowie glamarye, umiejętnie stosowana, w sposób zadziwiający poprawiała urodę. Triss Merigold, poproszona przez goszczące na zamku panie, przyrządziła większą ilość glamarye, po czym panie przystąpiły do zabiegów kosmetycznych. Zza zamkniętych drzwi komnat dobiegał szloch Cirilli, Mony, Eithne i Kashki, którym zabroniono użyć glamarye - zaszczytu tego miała dostąpić jedynie najstarsza driada, Morenn. Najgłośniej ryczała Kashka.
Piętro wyżej ryczała Lily, córka Dainty Biberveldta, bo okazało się, że glamarye, jak większość czarów, w ogóle nie działa na hobbitki. W ogrodzie, w krzakach tarniny, popłakiwało medium płci żeńskiej, nieświadome, że glamarye powoduje raptowne wytrzeźwienie i towarzyszące temu objawy, między innymi ostrą melancholię. W zachodnim skrzydle zamku ryczała Annika, córka wójta Caldemeyna, która nie wiedziała, że glamarye należy wcierać pod oczy, zjadła swój przydział i dostała rozwolnienia. Ciri przyjęła swoją porcję glamarye i natarła nią Kelpie.
Popłakały się też kapłanki Iola i Eurneid, albowiem Yennefer zdecydowanie odmówiła włożenia białej sukni ślubnej, którą uszyły. Nie pomogła interwencja Nenneke. Yennefer klęła, rzucała sprzętami i zaklęciami, powtarzając, że w białym wygląda jak jakaś pieprzona dziewica. Zdenerwowana Nenneke też zaczęła wrzeszczeć, zarzucając czarodziejce, że zachowuje się gorzej niż trzy pieprzone dziewice naraz. W odpowiedzi Yennefer wyczarowała piorun kulisty i rozwaliła dach na narożnej baszcie, co zresztą miało swoją dobrą stronę - huk był tak straszny, że córka Caldemeyna dostała szoku i przeszło jej rozwolnienie.
Ponownie widziano Triss Merigold i wiedźmina Eskela z Kaer Morhen, czule objętych, przemykających chyłkiem do altany w parku. Tym razem nie było wątpliwości, że to oni we własnych osobach, bo doppler Tellico pił piwo w towarzystwie Jaskra, Dainty Biberveldta i smoka Villentretenmertha.
Mimo zawziętych poszukiwań nie odnaleziono gnoma podającego się za Schuttenbacha.

- Yen...
Wyglądała czarująco. Czarne, falujące, upięte złotym diademikiem loki opadały lśniącą kaskadą na ramiona i wysoki kołnierzyk długiej brokatowobiałej sukni o bufiastych, czarno prążkowanych rękawkach, ściągniętej w stanie niezliczoną liczbą udrapowań i liliowych wstążek.
- Kwiaty, nie zapomnij o kwiatach - powiedziała Triss Merigold, cała w głębokich błękitach, wręczając narzeczonej bukiet białych róż.
- Och, Yen, tak się cieszę...
- Triss, kochana - załkała niespodziewanie Yennefer, po czym obie czarodziejki objęły się ostrożnie i pocałowały sobie powietrze obok uszu i brylantowych kolczyków.
- Dość tych czułości - powiedziała Nenneke, wygładzając na sobie fałdy śnieżnobiałego stroju kapłanki. - Idziemy do kaplicy, Iola, Eurneid, podtrzymajcie jej suknię, bo wywali się na schodach.
Yennefer zbliżyła się do Geralta, dłonią w białej koronkowej rękawiczce poprawiła mu kołnierz czarnego, szamerowanego srebrem kaftana. Wiedźmin podał jej ramię.
- Geralt - szepnęła mu tuż obok ucha - wciąż nie mogę w to uwierzyć...
- Yen - odszepnął. - Kocham cię.
- Wiem.

- Gdzie, do jasnej cholery, jest Herwig?
- Nie mam pojęcia - rzekł Jaskier, przecierając rękawem klamry modnego kubraka barwy wrzosu. - A gdzie jest Ciri?
- Nie wiem - zmarszczyła się Yennefer i pociągnęła nosem. - Ależ śmierdzi od ciebie pietruszką, Jaskier. Przeszedłeś na wegetarianizm?
Goście schodzili się, powoli zapełniając ogromną kaplicę. Agloval, cały w ceremonialnej czerni, prowadził biało-seledynową Sh'eenaz, obok nich dreptała gromada niziołków w brązach, beżach i ochrach, Yarpen Zigrin i smok Villentretenmerth, obaj skrzący się od złota, Freixenet i Dorregaray we fioletach, królewscy posłowie w barwach heraldycznych, elfy i driady w zieleniach i znajomi Jaskra we wszystkich kolorach tęczy.
- Widział ktoś Lokiego? - spytał Myszowór.
- Loki? - Eskel, podchodząc, spojrzał na nich zza bażancich piór, dekorujących beret. - Loki był z Herwigiem na rybach. Widziałem ich w łódce na jeziorze. Ciri tam pojechała, by im powiedzieć, że się zaczyna.
- Dawno?
- Dawno.
- Niech ich zaraza, zasranych rybaków - zaklął Crach an Craite. - Gdy im ryba bierze, zapominają o bożym świecie. Ragnar, leć po nich.
- Zaraz - powiedziała Braenn, strzepując dmuchawiec z głębokiego dekoltu. - Tu potrzebny jest ktoś, kto szybko biega. Mona, Kashka! Raenn'ess aen laeke, va!
- Mówiłam - parsknęła Nenneke - że na Herwiga liczyć nie można. Nieodpowiedzialny głupek, jak wszyscy ateiści. Kto wpadł na to, by właśnie jemu powierzyć rolę mistrza ceremonii?
- Jest królem - rzekł niepewnie Geralt. - Chociaż byłym, ale królem...
- Sto lat, sto lat... - zaśpiewał niespodziewanie jeden z proroków, ale treserka krokodyli uciszyła go ciosem w kark. W gromadce niziołków zakotłowało się, ktoś zaklął, a ktoś inny dostał kuksańca. Gardenia Biberveldt wrzasnęła, bo doppler Tellico przydeptał jej suknię. Medium płci żeńskiej zaczęło szlochać, zupełnie bez powodu.
- Jeszcze chwila - zasyczała Yennefer zza mile uśmiechniętych warg, mnąc bukiet. - Jeszcze chwila, a szlag mnie trafi. Niech to się wreszcie zacznie. I niech to się wreszcie skończy.
- Nie wierć się, Yen - warknęła Triss. - Bo tren się urwie!
- Gdzie jest gnom Schuttenbach? - wrzasnął któryś z poetów.
- Pojęcia nie mamy! - odwrzasnęły chórem cztery dziwki.
- To niech go ktoś poszuka, do cholery! - krzyknął Jaskier. - Obiecał nazrywać kwiatów! I co teraz? Ani Schuttenbacha, ani kwiatów! I jak my wyglądamy?
Przy wejściu do kaplicy zakotłowało się i do środka wbiegły obie wysłane nad jezioro driady, krzycząc cienko, a za nimi wpadł Loki, ociekający wodą i szlamem, krwawiący z rany na czole.
- Loki! - krzyknął Crach an Craite. - Co się stało?
- Maaamaaaaa! - rozdarła się Kashka.
- Que'ss aen? - Braenn dopadła córek, cała roztrzęsiona, w podnieceniu przechodząc na dialekt brokilońskich driad. - Que'ss aen? Que suecc'ss feal, caer me?
- Wywalił nam łódkę... - wydyszał Loki. - Przy samym brzegu... Straszny potwór! Walnąłem go wiosłem, ale przegryzł, przegryzł wiosło!
- Kto? Co?
- Geralt! - krzyknęła Braenn. - Geralt, Mona mówi, że to cinerea!
- Żyrytwa! - wrzasnął wiedźmin. - Eskel, leć po mój miecz!
- Moja różdżka! - krzyknął Dorregaray. - Radcliffe! Gdzie moja różdżka?
- Ciri! - zawołał Loki, ocierając krew z czoła. - Ciri się z nim bije! Z tym potworem!
- Psiakrew! Ciri nie ma z żyrytwą żadnych szans! Eskel! Konia!
- Czekajcie! - Yennefer zdarła diademik i cisnęła nim o posadzkę. - Teleportujemy was! Będzie prędzej! Dorregaray, Triss, Radcliffe! Dajcie ręce...
Wszyscy zamilkli, a potem wrzasnęli głośno. W drzwiach kaplicy stanął król Herwig, mokry, ale cały. Obok niego stał młodziutki chłopak z gołą głową, w błyszczącej zbroi dziwnego systemu. A za nimi weszła Ciri, ociekająca wodą, ubłocona, rozczochrana, z Gveirem w dłoni. W poprzek jej policzka, od skroni po podbródek, biegło głębokie, paskudne cięcie, krwawiące silnie przez przyciskany do twarzy udarty rękaw koszuli.
- Ciri!!!
- Zabiłam ją - powiedziała niewyraźnie wiedźminka. - Rozwaliłam jej łeb.
Zachwiała się. Geralt, Eskel i Jaskier podtrzymali ją, unieśli. Ciri nie wypuściła miecza.
- Znowu... - stęknął poeta. - Znowu dostała prosto w buzię... Co za cholernego pecha ma ta dziewczyna...
Yennefer jęknęła głośno, dopadła Ciri, odpychając Jarre, który z jedną ręką tylko zawadzał. Nie bacząc, że zmieszana z mułem i wodą krew plami i niszczy jej suknię, czarodziejka przyłożyła wiedźmince palce do twarzy i wykrzyczała zaklęcie. Geraltowi wydało się, że cały zamek zadygotał, a słońce na sekundę przygasło.
Yennefer odjęła dłoń od twarzy Ciri i wszyscy ochnęli z podziwu - ohydna rana ściągnęła się w cieniutką, czerwona kreskę, zaznaczoną kilkoma małymi kropelkami krwi. Ciri obwisła w trzymających ją ramionach.
- Brawo - rzekł Dorregaray. - Ręka mistrza.
- Moje uznanie, Yen - powiedziała głucho Triss, a Nenneke rozpłakała się.
Yennefer uśmiechnęła się, przewróciła oczami i zemdlała. Geralt zdołał chwycić ją, nim osunęła się na ziemię, miękka jak jedwabna wstęga.


- Spokojnie, Geralt - powiedziała Nenneke. - Bez nerwów. To jej zaraz minie. Wysiliła się i to wszystko, a do tego emocja... Ona bardzo kocha Ciri, wiesz przecież.
- Wiem - Geralt uniósł głowę, popatrzył na młodzika w błyszczącej zbroi, stojącego przed drzwiami komnaty.
- Słuchaj no, synku, wracaj do kaplicy. Nic tu po tobie. A tak między nami, to ktoś ty taki?
- Jestem... Jestem Galahad - bąknął rycerzyk. - Czy mogę... Czy wolno mi zapytać, jak się czuje ta piękna i waleczna panna?
- Która? - uśmiechnął się wiedźmin. - Są dwie, obie piękne, obie waleczne i obie panny, z czego jedna jest jeszcze panną przez przypadek. O którą ci chodzi?
Młodzik zaczerwienił się wyraźnie.
- O tę... młodszą... - powiedział. - O tę, która bez wahania rzuciła się, by ratować Króla Rybaka.
- Kogo?
- On ma na myśli Herwiga - wtrąciła Nenneke. - Żyrytwa zaatakowała łódź, z której Herwig i Loki łowili ryby. Ciri rzuciła się na żyrytwę, a ten młodzian, który przypadkowo znalazł się w okolicy, pospieszył jej z pomocą.
- Pomogłeś Ciri - wiedźmin spojrzał na rycerzyka uważniej i życzliwiej. - Jak cię zwą? Zapomniałem.
- Galahad. Czy to jest Avalon, zamek Króla Rybaka?
Drzwi otworzyły się, stanęła w nich Yennefer, trochę blada, podtrzymywana przez Triss Merigold.
- Yen!
- Idziemy do kaplicy - oznajmiła cichym głosem czarodziejka. - Goście czekają.
- Yen... może przełożymy...
- Zostanę twoją żoną, choćby mnie mieli diabli porwać! I zostanę nią zaraz!
- A Ciri?
- Co, Ciri? - wiedźminka wyłoniła się zza pleców Yennefer, wcierając glamarye w zdrowy policzek. - Wszystko jest w porządku, Geralt. To głupie draśnięcie, nawet nie poczułam.
Galahad, skrzypiąc i brzęcząc zbroją, ukląkł, a raczej zwalił się na jedno kolano.
- Piękna pani...
Wielkie oczy Ciri zrobiły się jeszcze większe.
- Ciri, pozwól - rzekł wiedźmin. - To jest rycerz... hmm... Galahad. Znacie się już. Pomógł ci, gdy walczyłaś z żyrytwą.
Ciri oblała się rumieńcem. Glamarye zaczynało działać, więc rumieniec ten był naprawdę uroczy, a blizny prawie nie było widać.
- Pani - wybąkał Galahad - uczyń mi łaskę. Pozwól, o piękna, bym u stop twoich...
- Jak znam życie, on pragnie być twoim rycerzem, Ciri - powiedziała Triss Merigold.
Wiedźminka założyła ręce za plecy i dygnęła z wdziękiem, wciąż nic nie mówiąc.
- Goście czekają - przerwała Yennefer. - Galahad, widzę, że nie tylko waleczny, ale i uprzejmy z ciebie chłopak. Walczyłeś ramię w ramię z moją córką, podasz jej więc ramię w czasie uroczystości. Ciri, biegiem, przebieraj się w suknię. Geralt, uczesz się i włóż koszulę do spodni, bo ci wylazła. Chcę was wszystkich widzieć w kaplicy za dziesięć minut!


Ślub udał się znakomicie. Panie i panny popłakały się gremialnie. Ceremonię poprowadził Herwig, chociaż były, ale jednak król. Vesemir z Kaer Morhen i Nenneke odegrali role rodziców narzeczonych, a Triss Merigold i Eskel robili za drużbów. Galahad prowadził Ciri, a Ciri czerwieniła się jak piwonia.
Ci, którzy mieli miecze, utworzyli szpaler. Koledzy Jaskra brzdąkali na lutniach i gęślach i śpiewali pieśń specjalnie ułożoną na tę okazję, przy czym w refrenie wspomogły ich rude córki Freixeneta i syrena Sh'eenaz, słynąca szeroko z pięknego głosu.
Jaskier wygłosił mowę, życzył nowożeńcom szczęścia, powodzenia, a nade wszystko udanej nocy poślubnej, za co dostał od Yennefer kopniaka w kostkę.
Potem wszyscy kopnęli się do sali tronowej i oblegli stół. Geralt i Yennefer, z dłońmi wciąż związanymi jedwabną szarfą, zasiedli w szczycie, skąd uśmiechali się, odpowiadając na toasty i życzenia.
Goście, którzy w większości wyhulali się i wyswawolili ubiegłej nocy, ucztowali statecznie i dystyngowanie - i przez zadziwiająco długi czas nikt się nie urżnął. Niespodziewanym wyjątkiem był Jednoręki Jarre, który przebrał miarę, nie mogąc znieść widoku Ciri, płonącej rumieńcami pod maślanym wzrokiem Galahada. Nikt również nie znikał, jeśli nie liczyć Kashki, którą jednak wkrótce odnaleziono pod stołem, śpiącą na psie.
Upiorom zamczyska Rozrog poprzednia noc także musiała dać się we znaki, bo nie dawały znaku życia. Wyjątek stanowił obwieszony resztkami całunu kościotrup, który znienacka wychynął z podłogi za plecami Aglovala, Freixeneta i Myszowora. Książę, baron i druid zajęci jednak byli dyskusją o polityce i zlekceważyli zjawę. Kościotrup rozeźlił się brakiem atencji, przesunął się wzdłuż stołu i zaszczękał zębami tuż nad uchem Triss Merigold. Czarodziejka, czule przytulona do ramienia Eskela z Kaer Morhen, uniosła wdzięcznie białą rączkę i strzeliła palcami. Kośćmi zajęły się psy.
- Niechaj wielka Melitele wam sprzyja, kochani - Nenneke pocałowała Yennefer i stuknęła pucharem w kielich Geralta. - Cholernie wiele czasu wam to zajęło, ale nareszcie jesteście razem. Cieszę się ogromnie, ale mam nadzieję, że Ciri nie weźmie z was przykładu i jeżeli sobie kogoś znajdzie, będzie krócej zwlekać.
- Wygląda - Geralt ruchem głowy wskazał na zapatrzonego w wiedźminkę Galahada - że już sobie kogoś znalazła.
- Mówisz o tym dziwaku? - żachnęła się kapłanka. - O nie. Nie będzie chleba z tej mąki. Przyjrzałeś mu się? Nie? To zobacz, co on robi. Niby migdali się do Ciri, a bez przerwy ogląda i obmacuje wszystkie puchary i kubki na stole. Sam przyznasz, to niezbyt normalne zachowanie. Dziwię się tej dziewczynie, że gapi się na niego jak na obraz. Jarre, o, to co innego. Chłopak rozumny, stateczny...
- Twój rozumny i stateczny Jarre właśnie osunął się pod stół - przerwała zimno Yennefer. - Dość już o tym, Nenneke. Ciri idzie do nas.
Popielatowłosa wiedźminka usiadła na zwolnionym przez Herwiga miejscu i przytuliła się mocno do czarodziejki.
- Wyjeżdżam - powiedziała cicho.
- Wiem, córeczko.
- Galahad... Galahad... jedzie ze mną. Nie wiem, po co. Ale przecież nie mogę mu zabronić, prawda?
- Prawda. Geralt! - Yennefer uniosła na męża oczy, płonące ciepłym fioletem. - Przejdź się dookoła stołu, porozmawiaj z gośćmi. Pozwalam ci też wypić. Jeden puchar. Mały. A ja chciałabym porozmawiać tu z moją córką, jak kobieta z kobietą.
Wiedźmin westchnął.
Przy stole robiło się coraz weselej. Kompania Jaskra śpiewała piosenki, i to takie, że Annice, córce wójta Caldemeyna, krew uderzyła na policzki. Smok Villentretenmerth, mocno podchmielony, obejmował jeszcze bardziej podchmielonego dopplera Tellico i przekonywał go, że zamienienie się w księcia Aglovala celem zastąpienia tegoż w łożu syreny Sh'eenaz byłoby nietaktem towarzyskim.
Rude córki Freixeneta wyłaziły ze skóry, by spodobać się posłom królewskim, a posłowie królewscy próbowali na rozmaite sposoby imponować driadom, co w sumie powodowało istne pandemonium. Yarpen Zigrin, pociągając perkatym nosem, tłumaczył Chireadanowi, że jako dziecko pragnął być elfem. Myszowór wrzeszczał, że rząd się nie utrzyma, a Agloval, że wręcz przeciwnie. Nikt nie wiedział, o jaki rząd chodziło. Herwig opowiadał Gardenii Biberveldt o ogromnym karpiu, którego wyholował na wędkę z pojedynczego końskiego włosa. Hobbitka sennie kiwała głową, od czasu do czasu wrzeszcząc na męża, by przestał chlać.
Po krużgankach biegali prorocy i treserka krokodyli, nadaremnie próbując odnaleźć gnoma Schuttenbacha. Freya, dosyć widocznie mając słabowitych mężczyzn, piła ostro z medium płci żeńskiej, przy czym obie zachowywały pełne powagi i godności milczenie.
Geralt okrążył stół, stukając się, podstawiając plecy pod gratulacyjne ciosy i policzki pod gratulacyjne całusy. Zbliżył się wreszcie do miejsca, gdzie do opuszczonego przez Ciri Galahada przysiadł się Jaskier. Galahad, wpatrując się w puchar poety, przemawiał, a poeta mrużył oczy i udawał zainteresowanie. Geralt przystanął za nimi.
- Wsiadłem tedy do tej łodzi - mówił Galahad - i odpłynąłem we mgłę, choć przyznam się wam, panie Jaskier, że serce zamierało we mnie ze zgrozy... I wyznam wam, żem wówczas zwątpił. Myślałem, że oto nastał mój koniec, zginę niechybnie w tej mgle nieprzejrzanej... I wtedy wzeszło słońce, zalśniło na wodzie jak... jak złoto... I oto widzę przed oczami mymi... Avalon. Bo to wszak jest Avalon, prawda?
- Nie - zaprzeczył Jaskier, nalewając. - To jest Schwemmland, co się tłumaczy jako "Mokradło". Pij, Galahad.
- A ten zamek... Wszakże jest to zamek Montsalvat?
- Pod żadnym pozorem. To jest Rozrog. Nigdy nie słyszałem, synku, o zamku Montsalvat. A jeśli ja o czymś nie słyszałem, to znaczy, że nic takiego nie istnieje. Zdrowie młodej pary, synku!
- Zdrowie, panie Jaskier. Ale wszakże ów król... Jest-li on Królem Rybakiem?
- Herwig? Fakt, lubi wędkować. Dawniej wolał polowania, ale odkąd okulawili go w bitwie pod Orth, nie może jeździć konno. Ale nie nazywaj go Królem Rybakiem, Galahad, raz, że to brzmi wielce głupio, a dwa, że Herwigowi może być przykro.
Galahad milczał długo, bawiąc się pustym w połowie pucharem. Wreszcie westchnął ciężko, rozejrzał się.
- Mieli rację - szepnął. - To tylko legenda. Baśń. Fantazja. Krótko mówiąc: kłamstwo. Zamiast Avalonu, zwykłe Mokradło. I znikąd nadziei...
- Ejże - poeta trącił go łokciem w bok - nie popadaj w przygnębienie, synku. Skąd ta cholerna melancholia? Jesteś na swadźbie, baw się, pij, śpiewaj. Jesteś młody, życie przed tobą.
- Życie - powtórzył rycerz w zamyśleniu. - Jak to jest, panie Jaskier? Czy coś się zaczyna, czy coś się kończy?
Jaskier spojrzał na niego szybko i uważnie.
- Nie wiem - powiedział. - Ale jeśli ja tego nie wiem, to nikt tego nie wie. Wniosek: nic nigdy się nie kończy i nic się nie zaczyna.
- Nie rozumiem.
- Nie musisz.
Galahad ponownie pomyślał, marszcząc czoło.
- A Graal? - spytał wreszcie. - Co z Graalem?
- Co to jest Graal?
- Coś, czego się szuka - Galahad uniósł na poetę swoje rozmarzone oczy. - Coś, co jest najważniejsze. Coś, bez czego życie traci sens. Coś, bez czego jest się niepełnym, niedokończonym, niedoskonałym.
Poeta wydął wargi i spojrzał na rycerza swym słynnym spojrzeniem, wzrokiem, w którym wyniosłość mieszała się z wesołą życzliwością.
- Cały wieczór - powiedział - siedziałeś obok twego Graala, matołku.


Około północy, gdy goście zaczęli już na dobre wystarczać sami sobie, a Geralt i Yennefer, zwolnieni z ceremoniału, mogli w spokoju popatrzeć sobie w oczy, drzwi otwarły się z hukiem i do halli wkroczył rozbójnik Vissing, znany powszechnie pod przezwiskiem Łup-Cup. Łup-Cup miał około dwóch metrów wzrostu, brodę do pasa i nos kształtu i koloru rzodkiewki. Na jednym ramieniu rozbójnik niósł swoją słynną maczugę Słomkę, a na drugim ogromny wór.
Geralt i Yennefer znali Łup-Cupa jeszcze z dawnych czasów. Żadne z nich nie pomyślało jednak o tym, by go zaprosić. Była to ewidentnie robota Jaskra.
- Witaj, Vissing - rzekła z uśmiechem czarodziejka. - To miło, żeś o nas pamiętał. Rozgość się.
Rozbójnik ukłonił się dystyngowanie, opierając się na Słomce.
- Wiele lat radości i kupę dzieci - oznajmił gromko. - Tego życzę wam, kochani. Sto lat w szczęściu, co ja gadam, dwieście, kurwa, dwieście! Ach, jakem rad, Geralt, i wy, pani Yennefer. Zawszem wierzył, że się pobierzecie, chociażeście się zawsze kłócili i żarli jak te, nie przymierzając, psy. Ach, kurwa, co ja gadam...
- Witaj, witaj, Vissing - powiedział wiedźmin, nalewając wina w największy puchar, jaki stał w okolicy. - Wypij nasze zdrowie. Skąd przybywasz? Rozeszła się wieść, że siedzisz w lochu.
- Wyszedłem - Łup-Cup wypił duszkiem, westchnął głęboko. - Wyszedłem za tą, jak jej tam, kurwa, kaucją. A tu, moi drodzy, jest dla was podarek. Macie.
- Co to jest? - mruknął Geralt, patrząc na wielki worek, w którym coś się poruszało.
- Po drodze złapałem - rzekł Łup-Cup. - Nadybałem go na kwietniku, kędy stoi owa goła baba, w kamieniu kuta. Wiecie, ta, co ją gołębie obsrały...
- Co jest w tym worku?
- A, taki, jakby to powiedzieć, diabeł. Złapałem go dla was, w podarunku. Macie tu zwierzyniec? Nie? To go sobie wypchacie i powiesicie w sieni, będą się wasi goście dziwować. Zmyślne bydlę, mówię wam, ten diabeł. Gada, że nazywa się Schuttenbach.