Coś się kończy, coś się zaczyna.

• - To ty zaprosiłeś Triss Merigold?
  - Nie - pokręcił głową wiedźmin, wielce rad z faktu, ze mutacja naczyń krwionośnych uniemożliwia mu rumienienie się. - Nie ja. Podejrzewam Jaskra, chociaż oni wszyscy twierdzą, że o ślubie dowiedzieli się z magicznych kryształów.
  - Nie życzę sobie Triss na moim ślubie!
  - Dlaczego? Przecież to twoja przyjaciółka.
  - Nie rób ze mnie idiotki, wiedźminie! Wszyscy wiedzą, że z nią spałeś!
  - Nieprawda!
  Fiołkowe oczy Yennefer zwęziły się niebezpiecznie.
  - Prawda!
  - Nieprawda!
  - Prawda!
  - No dobrze - odwrócił się ze złością. - Prawda. I co z tego?
  Czarodziejka milczała przez chwilę, bawiąc się gwiazdą z obsydianu, przypiętą do czarnej aksamitki.
  - Nic - powiedziała wreszcie. - Ale chciałam, żebyś się przyznał. Nigdy nie próbuj kłamać przede mną, Geralt. Nigdy.

• Za stodołą, gdzieś na płocie
  Kogut gromko pieje.
  Zaraz przyjdę, miła, do cię
  Ino się odleję.